ding #6: mijn redding is het boekenkastje bij de Tolhuistuin

Dit is hem niet, maar het was
te nat en donker voor een echte foto

Na zes dagen al de fout in: van het vuilnis nam ik twee stukken transparant golfplaat mee. Oké, niet gekocht, maar was het nodig? Misschien in de toekomst. Erger nog: ik gaf niets weg vandaag. Terwijl er best mensen waren om iets aan te geven. De buurman en buurvrouw, mijn vader kwam langs en ik gaf hem een tasje mee, maar daar zaten zijn eigen spullen in. Er was een man die bij Hans kwam lunchen, we gaven wel snoep en mandarijnen weg aan de deur, omdat het St. Maarten was, maar om dan meteen te zeggen 'Wil je ook een 1000 stukjes puzzel?' Bovendien: als er niemand is, kan ik zelf eropaf. Nee, het zijn gewoon smoesjes. Ik was met andere dingen bezig en het was rotweer, dus ik had geen zin. En - belangrijker - ik wist niet wat. Die puzzel, maar die is echt voor een puzzelfreak (Meld je: Jan van Haasteren, Blokker Hotel)

Gelukkig is er dan nog het boekenkastje dat hier vlakbij staat aan de weg, bij de Tolhuistuin. Ik vind die boekenkastjes een geniale uitvinding, zo kom ik met goed fatsoen van boeken af die ik zelf niet meer ga lezen. Een beetje triest vind ik het ook wel. Na de ontlezing komt de ont-boeking.

Vroeger - je weet wel, toen alles beter was - was een boek waardevol. Tegenwoordig is het waardeloos: je kan toch alles opzoeken op internet? En boeken die daar niet te vinden zijn koop je digitaal en lees je op je e-reader. Maar dat vind ik tekst. Geen boek.

Een boek, dat ruikt naar lijm en drukinkt, je ziet hoe ver je al opschiet. Je bladert terug. Je kunt er een madeliefje of klavertje vier in drogen. Een boek, staat in een boekenkast, of zoals bij ons: in 5 boekenkasten en dan hebben nog steeds plaatsgebrek. Als iets kleefkracht heeft, dan zijn het wel boeken. Ik kan de titel of naam van de auteur vergeten, maar nooit de kleur van de kaft en het formaat. "Zo'n klein langwerpig boekje, met zo'n blauw plaatje voorop: kom, hoe heet het ook alweer?" Best bijzonder als ik een boek toch weg doe. Een kleintje dan. Eentje die ik echt niet ga lezen. En meteen een les: een boekje over omdenken (witte kaft). En om het af te leren: een bonusboekje (blauwe kaft) 'De alfabetweter' met daarin allemaal zelf bedachte woorden die het woordenboek nooit gaan halen. Morgen beloof ik beterschap.