Wat te doen met een miljoen?

Iemand die ik ken heeft het vermoeden dat hij iemand kent die de postcodeloterij heeft gewonnen. Het schijnt dat er dan meteen iemand langskomt die je het advies geeft om het niemand te vertellen, dus hij weet het niet zeker. Maar ja, als die persoon ineens verhuist naar een villa van anderhalf miljoen verderop in het dorp, en in de rest van de straat staan plotseling glimmende nieuwe auto's, dan ga je toch denken: hoe kan dat? Zeker als diegene (die kennis van mijn kennis dus) leraar is op een lagere school.

Mijn kennis is net in die straat komen wonen (in een gewoon huis), en pist zodoende naast het eventuele postcodepotje. Sneu, maar het gesprek was een goede gelegenheid om het spel 'wat zou je doen met een miljoen?' te spelen. Wat zou je echt doen? Echt echt? Ik heb het spel vaker gespeeld, meestal in de rol van de vrager. Wat zou ik doen met een miljoen? Geen idee, eigenlijk. Of: heel veel ideeën. Teveel en vermoedelijk de verkeerde. We besloten de avond met de conclusie dat de wereld een stuk beter en rustiger zou worden als iedereen ergens in een laatje een lijstje zou hebben met 'wat te doen met een miljoen.' Want anders geven mensen zoals wij het maar uit aan onzinnige dingen als auto's en zeilboten en verre vliegreizen.

Stel, ik zou morgen een miljoen krijgen en ik kreeg (heel gemeen, maar zo gaat het in sprookjes) één uur de tijd om te bedenken hoe ik het miljoen uit zou geven. Het mag alleen groen, en aan grote spullen. Want dat is de door mijzelf opgegeven septemberfocus. Wat zou ik doen?

Ik denk dit:
- Ik zou een groot oud vervallen landhuis kopen, ergens boven de zeespiegel en dat helemaal state of the art duurzaam verbouwen tot vier kleine appartementen (waardoor  ik daarna van de huur kan leven en zelf gratis kan wonen). Totaal in te richten met (grote) tweedehands meubels.
- In de enorme tuin die erbij hoort zou ik een tuinkruidenkwekerij beginnen en we bouwen er ook een (koude) kas waarin iemand een duurzaam restaurant kan beginnen. Oja, er groeien ook eetbare bloemen en er is een openluchtheatertje.
- Ik zou ook een weiland in een veenwiedegebied kopen - een hectare of meer - en daar een biologische cranberrykwekerij beginnen, dus heb ik ook meteen wat van die hippe maai, pluk en andere machines nodig voor op zompig terrein èn een huisje in de buurt voor een beheerder.
- Ik zou een Tesla kopen, mèt trekhaak en daktent en tien electrische fietsen: twee voor ons, twee voor de dochters en zes te leen voor iedereen die op de cranberrykwekerij wil helpen.
- Ik zou ons Amsterdamse huis ook maar meteen helemaal energieneutraal verbouwen en verhuren, totdat onze dochters het willen hebben. Als ze dat niet willen verkoop ik het en betalen ze er hun studieschuld mee af. Dus hebben we een aardwarmtepomp nodig en een heleboel vrachtwagens bouwmateriaal.
- Ik zou een machine kopen om op duurzame wijze van mensenpoep biologische mest te maken. (Als die al bestaat)
- Ik zou - ben ik er al? - een foodtruck kopen, zo'n citroenbusje - en ik zou daarmee een zomer lang biologische friet verkopen in Frankrijk. (Dus alles duurzaam, ook het vet en de citroenmayonaise en het busje ombouwen met een schone motor die ook het vet verwarmt)
- Ik zou als er nog wat over was voor in Frankrijk een tweedehands kas kopen, een tractor met maaibalk die het ook doet op koolzaadolie, twintig oude bioscoopstoeltjes en het dak daar vol leggen met zonnepanelen.


Ik zou waarschijnlijk nog een miljoen of wat tekort komen en ik zou best veel CO2 de lucht in jagen om dit allemaal mogelijk te maken. Ik zou een burn-out krijgen. Ik zou spijt krijgen van mijn domme overhaaste wensen en ik zou steeds denken dat ik het beter had kunnen besteden. En ik zou veel vijanden maken die allemaal zouden vinden dat ik te weinig aan hen had gedacht.

En jij? Wat zou jij doen met een miljoen?

(Die kennis die in die straat is komen wonen is helemaal geen kennis, maar mijn broer. En die winnaarsenveloppe bevat geen miljoen, maar twee vrijkaartjes voor Pathé)

Mijn heilige koe

Ik dacht: grote spullen, dat is easy piecy, zoveel grote spullen koop ik niet, en al helemaal geen nieuwe grote spullen. Maar laten we niet om de hete brei heendraaien: de afgelopen vijf jaar kocht ik drie (!) auto's. Daarvoor hadden we héél lang dezelfde auto, tot hij echt op was, een Citroën Xantia. Wat een fijne auto was dat: lang en smal, met trekhaak, deukje her en der, makkelijk in Frankrijk, waar ze overal je Citroën kunnen repareren. Dus toen we een nieuwe nodig hadden viel ons oog op de opvolger van de Xantia: de C5. En natuurlijk gaven we die mooie en nog redelijk nieuwe auto ook meteen op voor autodelen. Hij viel me wel een tikkeltje tegen: zwaar, breed, kleine raampjes, erg heftige rem, veel boordcomputer waar ik altijd ruzie mee heb omdat ik een verwegbril draag tijdens het rijden. Maar de tijden veranderen, dus Citroën was meegegegaan met z'n tijd, kennelijk. En de man van de garage had voor relatief weinig geld een hele goede gevonden.

Wie mij wat langer kent weet misschien nog wat er gebeurde: de auto werd door een huurder via autodelen gestolen. De ene dag heb je een gloednieuwe auto, de volgende dag is ie weg, en we hadden alles gewoon aan boord laten liggen, dus alle spanbanden, picknickkleden, brillen, dropjes, autokaarten, snoeischaar en zakmes waren ook weg. Pech. Nooit meer teruggezien, die auto. Wel opgepakt, de dief, maar de auto was weg en bleef weg.

Dat had een teken moeten zijn, maar nee, we kochten dom genoeg precies dezelfde auto nog een keer. Deze keer was er niet zo'n goede aanbieding, maar we hadden hem nu ècht nodig. De stem van de boordcomputer noemde ik 'Truus' en ik kreeg met haar zowaar een fijne relatie, ookal had ze een rekenstijl die mij de ene snelheidsboete na de andere bezorgde: haar eindtijd was binnen de mogelijkheden van de Nederlandse wet niet te bereiken. Alles wende, aan de auto. Behalve dan dat rammeltje. Ook dronk Truus nogal wat olie. Een grondige schoonmaakbeurt van het motorblok loste het helaas niet op en vlak voor de kerst vorig jaar moest Truus naar het auto-ziekenhuis: de garage. Een slechtnieuwsgesprek volgde. Alleen een hele nieuwe motor zou Truus kunnen redden en eigenlijk paste haar motor niet bij onze zuinige rijstijl. Je moest haar flink heet stoken, ruig optrekken, flink remmen, anders zou de motor steeds opnieuw vervetten. Het 'nieuwe rijden' was niet aan Truus besteed.

Via een zeer genereuze inruilactie van de garage kwamen we zo aan auto nummer drie: een Peugot. Hans helemaal enthousiast, want deze auto reed véél zuiniger dan de vorige, soms wel 1 op 22. Ik wat minder, ik vind zwart een stomme kleur, bovendien heeft iedereen een zwarte auto, dus op een parkeerterrein vind je zo'n auto nooit terug. De damesstem van de boordcomputer kon mij Truus niet doen vergeten, daarom koos ik voor de man. Een zwoele, licht intelectuele stem die ik 'Paco' doopte. Paco begrijpt mijn rijstijl een stuk beter dan Truus en stelt realistische tijden op. Er zitten ineens ook allemaal eco-snufjes aan. Ik ben veel autoverslaafder dan Hans, omdat ik nogal eens spullen bij me heb en teveel op één dag wil doen. Ook haat ik overstappen en ben ik niet goed in op tijd vertrekken: ik vertrek van de stress veel te vroeg, waardoor een korte reis toch heel veel tijd kost, of ik vertrek te laat, waardoor ik aansluitingen mis en één minuut te laat me uiteindelijk een half uur vertraging kost.

Dus ging ik met Paco de Peugot naar mijn zus in Renkum. Ik kon er niet parkeren, het hele erf stond vol met familie. Ik vertelde iets over het groen-overleg van die ochtend en dat we om een ontsluitingsweg te voorkomen ineens héél erg voor minder auto's in de buurt zijn. (jawel, met een auto geparkeerd om de hoek) In die nieuwe buurt wordt nu gesproken over 50% autobezit. Een schrik ging door de familie: 50%? Dus geen twee auto's per gezin? Ik legde uit dat daarmee bedoeld wordt één auto per twee huishoudens. Nou, dat zou natuurlijk helemaal niet gaan. Ik legde uit dat dat in Amsterdam beleid is, meer openbaar vervoer en fietsen, minder auto's. Dat er in Amsterdam een hoop jong volwassenen zijn zonder rijbewijs, omdat je toch geen parkeervergunning kunt krijgen. Ja maar, als je nou in Renkum woont. Dan kán dat toch helemaal niet? In Amsterdam, ja, daar kan het.

Ineens vond ik het jammer dat ik toch niet met trein en bus was gegaan. Om te beginnen heb ik het bij thuiskomst toch maar eens opgezocht: Renkum is vanaf mijn huis ruim een uur met de auto, een uur en vijftig minuten met het OV. Ik moet dan wel een heleboel overstappen: veerpont, trein naar Utrecht, trein naar Arnhem, bus naar Renkum. De reis wordt een stuk korter als ik één van de autobezitters had gevraagd me op te pikken op station Wageningen. Tot aan het station Ede Wageningen is het precies zolang als met de auto naar Renkum: een uur en zes minuten. Dan is het wel nog 10 km naar mijn zus in Renkum, dat zou ik ook kunnen fietsen op een OV-fiets...

Daar loopt het dus mis. Als ik stoer zou zijn, zou ik Paco op Marktplaats zetten of terugbrengen naar de garage. Een groot ding minder en dus een groot klimaatverschil. Ik ken mezelf, een leenauto regelen vind ik een stuk erger dan een uur fietsen. Dat zou dus dubbel prijs zijn, ik zou waarschijnlijk kiezen voor ov en fiets. Maar nu staat Paco er gewoon en is het het allergemakkelijkst Paco gewoon te pakken. Ookal is volgens De Correspondent te bewijzen dat ik daardoor juist tijd verlies: lees hier het artikel

Nog éven, stel ik mezelf gerust. Hoe moeten we anders naar Frankrijk met al onze spullen? En in de regen fiets ik liever niet dat halve uur. Er komt vast een goed klimaatvriendelijk alternatief voor Paco. Ooit. Hij rijdt zo lekker. Zo zuinig ook, zo makkelijk en hij heeft sinds kort een vrolijke knalgele anttene zodat ik hem op elk parkeerterrein zó terug kan vinden. Mijn heerlijke, heilige Paco.

Wij willen een kas

Deze maand mag het over GROTE spullen gaan. Met als idee: hoe groter de spullen, hoe groter de impact of het verschil. Op de vloer op de grote open zolder in Frankrijk die je hier ziet - net af - willen we inplaats van een kamer een kas neerzetten. Niet dat we daar iets in gaan kweken, maar dat houdt de ruimte lekker open en luchtig en je bent toch afgeschermd in een eigen bubbel. 

De vloer is ongeveer 5 x 5,50 m, dus een kas van ongeveer 3 x 5 lijkt ons perfect.

We hadden al besloten dat we grote spullen het liefst tweedehands kopen. Onze auto was een occasion, onze matras. We kregen een gratis oude aanhangwagen en een fiets. We roepen best vaak dat we iets gaan huren, maar doen het bijna nooit. Een feesttent, die hebben we gehuurd toen Hans jarig was. Kopen we dan nooit iets groots nieuw? Jawel, voor zijn verjaardag vroeg hij een gloednieuwe zaagtafel.

Onze eerste impuls is: Marktplaats. Er staan twee kassen van dit formaat te koop, zelf demonteren, Maar de ene vinden we te ver weg (tussen Groningen en Drente) en de andere te duur (800 euro).

Bovendien hebben we ineens allemaal nieuwe vragen, nu we ons erin gaan verdiepen: hoe vervoer je al dat glas het beste? Kan je zo'n kas makkelijk ophogen? Hoe zwaar is ie? Jeetje... Er is ook een prachtige oude serre te koop, wel mooier en bovendien kan je die dan tegen de wand aan plaatsen, waardoor je meer een kamer-idee hebt. Die is nog weer duurder en willen we dat echt?

Misschien is er nog wel een veel beter platform voor tweedhandskassen. Hobbytuiniers moeten toch ook allerlei spullen willen kopen en verkopen? Er bestaat een tuinbouwmarktplaats.nl, maar de kassen die daar te koop staan zijn meteen 4000 m2. Beetje groot. Via tweedehands.nl vinden we een terrasoverkapping, ook een idee, alleen vraagt dat weer veel meer kluswerk. Bij bedrijven van tweedehands of antieke bouwmaterialen is ook van alles en nog wat in de aanbieding. Wat een mogelijkheden! Daarom doen we nog even niets. We gaan eerst eens kijken bij een kas en dan pas echt zoeken. Er is genoeg, nieuw is sowieso niet nodig. Grote spullen hebben tijd nodig.

Tenzij één van jullie nog een kas of serre weet te staan, natuurlijk, dan komen we hem meteen halen.

Naschrift 23 oktober 2018: we hebben via Marktplaats na lang zoeken een halve kas gevonden voor 100 euro, de andere helft was gesneuveld in een storm. Perfect voor ons doel, waar de kas ophoudt maken we een achterwandje van hout.