Er is er één jarig, hoera, hoera! En ik wil graag ....

Gebruiksvoorwerpen die worden verkocht om weg te gooien: officieel vallen verjaardagscadeau's daar niet onder, maar vaak pakt het toch zo uit. Nog 'gauw even iets kopen', waarbij de meest onzinnige troep ineens heel leuk lijkt - voor een ander. In juni en juli waren de meeste spullen die we kochten cadeaus voor anderen:

• Een blauwe zeatsac bij het Kruidvat voor een neefje (dat wil ik echt het allerliefst)
• Een sas survivalboek in eetblik voor een ander neefje (oh, dat wilde ik héél graag)
• Een weekendtas voor dochter (ik heb geen idee, veel te druk om erover na te denken)

Dan hadden we nog jarigen/jubilarissen die hun eigen cadeau gaan kopen van een financiële bijdrage. Ik vind dat altijd super saai om te geven, maar klimaattechnisch is de kans wel groter dat het niet binnen zes maanden wordt weggegooid. Dus droegen we bij aan: een schrijfcursus, een tuinbank, een fototoestel, een bijdrage aan een school, friet en ijs in Knokke, een leuk uitje in de zomer.

Leuke uitjes geven vind ik alweer gezelliger, Hans heeft die op zijn verjaardag gevraagd en gekregen. Alleen moet je dan wèl zorgen dat je het ook echt gaat doen. Mannen en uitjes plannen, ik weet niet, de mijne is er niet erg goed in.

Mijn lieve vader was ook nog jarig. Hij is nu 84. Hij wil niks, alleen onze aanwezigheid. Dus gingen we lasagna eten in zijn houtschuur en nam ik zelfgeplukte rietjes uit het Ilperveld mee. Ze waren lek, want er was iemand (ik) overheen gelopen. Hij was er net zo blij mee als Iejor uit Winnie de Poeh met zijn lege honingpotje met daarin een kapotte ballon. Het cadeau wàs het bijwonen van de verjaardag. Zo waren ook de andere feestjes grotere of kleinere cadeaus: dat we met de neefjes gingen zwemmen aan de lek, dat we mee uit eten in Wageningen, dat ik er toch was, bij die borrel in de bar van Dansmakers, dat het lukte, het etentje onder de notenboom bij een vriendin. Een vriendin voor wie ik helemaal geen cadeau had meegenomen, maar waar alle anderen wèl met van alles en nog wat kwamen aanzetten. Nou ik erover nadenk: het neefje van de Zeatsac wilde vooral dat we allemaal kwamen op zijn feestje aan de Lek. Hij wilde zwemmen, voetballen, maar was toch ook wel héél erg blij met alle cadeau's. Zonder voetbal kan je nou eenmaal niet voetballen. Zonder zeatsac kan je niet je Donald Duck vakantieboek lezen. Het is ook echt een mooi ding. Zitten op de wind, ik houd van dit soort slimme uitvindingen. Lastig is en blijft het, kopen of niet kopen.

Het zou mooi zijn als de cadeaucultuur zou veranderen in een samencultuur. Samenzijn als het ultieme cadeau. Feest vieren door tijd te maken voor elkaar. En als je een keer echt geen tijd kunt maken, dan later een keer samen thee en taart. Zo ga ik mijn verjaardag vieren, na de zomer. Geen cadeau's svp, wel je aanwezigheid. Vooruit, een lekkere taart meenemen mag. En als het gaat om hele leuke kinderen die echt héél graag een cadeautje willen? Dan koop ik tóch dat foeilelijke roze poppenzitje voor voorop de fiets, omdat ze het echt héél graag wil. Of maken we dan materialisten van de kinderen om ons heen? Volgens dit artikel is die kans er wel: 'Hoe leiden teveel cadeaus voor kinderen tot materialisme op latere leeftijd. De oplossing is dezelfde als die van Iejor: warmte en aandacht.

Nu eerst de man opendoen die met een zwaar pakket voor de deur staat: 5 liter schoonmaakmiddel, 5 kg waspoeder, vlekken verwijderaar, afwasblokjes; alles van ecover, maar wat een chemie. Over zes maanden is het allemaal op. Hé, wat is dat? Bij de voordeur ligt het laatste cadeau dat ik zelf kreeg, vorige week: een geweldig goede snoeischaar als dank voor een jaar stage lopen. Die was ik bijna vergeten. De afscheidsborrel was ook leuk, maar stiekem - heel stiekem - ben ik reuze blij met deze snoeischaar. Die gaat echt 100% zeker langer mee dan zes maanden., een heel leven.
Materialisme, je komt er niet makkelijk vanaf.