Het grootste 'spullenproject' van juni, door mijzelf de maand van het ontspullen genoemd, is mijn kantoor. Precies op tijd, namelijk op 28 juni, stapt Saskia het kantoor binnen. In september heeft zij een keer aangeboden mij hiermee te helpen, en door deze blog komt het er eindelijk van. Eén van haar groot meesters in Mary Kondo, een Japanse vrouw die werkt volgens 'spark joy', een filmpje over hoe zij werkt op kantoor zag ik hier. Maar het verhaal dat Saskia over haar vertelde inspireerde mij nog veel meer. Vooral twee zaken: je kunt pas thuiskomen als je spullen ook zijn thuisgekomen - dus op hun vaste of nieuwe plek zijn aangekomen - en als spullen je niet meer dienen, kan je beter in stijl afscheid nemen van spullen door ze te bedanken.
Mijn kantoor is al maanden niet veel meer dan een opslagplaats van dingen die ik er 'even' neerleg. Het bureaublad is enorm, maar bijna de volledige oppervlakte is bedekt met stapels. De vloer is bedekt met dozen, tassen, stapels. De boekenkasten zijn overvol en puilen uit. Ik weet zelf mijn weg in die stapels aardig te vinden, maar echt overzichtelijk of opgeruimd is het niet. Als ik mezelf de Mary Kondovraag stel: 'Does this spark joy?' Dan is het: 'Nee, ik werk liever aan de keukentafel.'
We hebben één dag, dus richten we ons op de grootste steen des aanstoots: het bureaublad. We zetten het raam open, nadat we vijf minuten gezocht hebben naar de sleutels van het raam, doen alle spullen in vier opklapkratten, en voila: leeg bureau, dat na jaren ook weer eens helemaal wordt schoongemaakt. Daarna is het een kwestie van sorteren a la Mary. Boeken bij boeken, mapjes bij mapjes, frutsels bij frutsels, een opblaaswereldbol van 1 m doorsnee voor een schoolvoorstelling die niet goed loopt vouwt op tot een klein pakketje: "dag wereldbol, dag prachtige voorstelling." Het doet hier en daar ook een beetje pijn, dat afscheid nemen. Dág festivals die ophielden te bestaan, dág labels van dode kerstbomen, weg ermee. Wat blijft over? De toverstaf op mij vensterbank en wat vooral niet weg mag zijn al die oude ballpoints, scharen, platte stenen en miniblokfluitjes. Maar nu niet meer zomaar los op het bureau, netjes verticaal op een opbergplek.
In één dag kan je heel wat bereiken, maar af is het niet, daarom ga ik deze week gewoon door met het kantoor. Mary Kondo's 'spark joy' heeft me wel degelijk veroverd, er is op kantoor nog véél meer dat weg mag. Dingen, vooral papier, dat ik pas weer zie als ik het oppak. Daarom pak ik het niet op, maar dat kan ik beter wel doen: dag papier, en dank je wel.
Ik denk aan een verhaal uit de tijd van vóór de email. Over die oude professor die nooit zijn post opende, maar wel netjes op stapeltjes legde, twaalf in totaal, voor elke maand van het jaar één. Belde iemand, of had hij iets nodig, dan hoefde hij alleen maar te vragen 'wanneer had je me dat gestuurd?" Was er een jaar om, en had hij nooit iets uit die stapel nodig gehad, dan ging de hele stapel in één keer weg. Zo ga ik het ook aanpakken: nooit meer in dit mapje gekeken? Dág mapje, dank je wel, geen idee wat er in je zit, maar ooit was het vast heel dierbaar of belangrijk
En dan nu snel over naar het thema van juli: spullen die je koopt om snel weer weg te gooien. Van kantoorpapier naar zilverpapier, wc-papier en papieren zakdoekjes.
Foto: Saskia aan het werk - weldadig veel ruimte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten