Toen ik bedacht in welke catergorieën ik naar mijn gebruik van spullen kon kijken, kwam ik voor de zomermaanden vanzelf op 'bouwmaterialen'. Wij bouwen namelijk al twaalf jaar aan ons Franse zomerhuis. In 2006 gekocht als niet veel meer dan een ruïne, inmiddels bewoonbaar verklaard maar ook nog lang niet af. Nooit af, denk ik, we vinden het namelijk leuk om te blijven bouwen. Het huis is volledig ingericht met krijgertjes, spullen van marktplaats en de lokale rommelmarkten en zelfgebouwde tafels en banken. Zelfs de wc-pot kregen we van vrienden.
Maar ook haalden we elk jaar karrevrachten vol bouwmaterialen naar ons huis, bouwen = spullen kopen. Zakken vol kalk en cement, een vrachtwagen van dat geelwitte Franse splitgrint om een halfverhard terras mee te maken, een enorme betonnen sceptic tank, een boilervat en plastic buizen voor wateraanvoer en -afvoer, andere plastic buizen voor electra en twee nieuwe stoppenkasten, met in die buizen rollen met plastic bekleed koperdraad, bussen vol verf, en de vooraad kwasten, troffels, emmers, beitels, boren, schuur- en zaagmachines groeide mee. En liters xylophene, een naar gif dat de houtworm bestrijdt en voorkomt. Hoe pak je dat klimaatvriendelijk aan? We deden wat we konden, maar het blijft maar doorgaan en het klimaatvriendelijke cement hebben we in de Franse bouwmarkten nog steeds niet gevonden, een alternatief voor xylophene evenmin.
Het meeste deden we zelf, àls we het zelf niet konden en de aannemer moest komen, dan ging het vaak om enorm veel materiaal: een paar honderd vierkante meter aan dakpannen, waarvan een groot deel van glas, een enorme nokbalk, en andere balken om het nieuwe dak te dragen, hij spoot op allerlei plekken mortel in muurspleten en een half ingestorte kelder, met als voorlopig piece de resistance de voorgevel: deze winter geheel opnieuw bepleisterd, na ruim 150 jaar. Daarbij vergeleken valt het dubben over het juiste merk vuilniszakken in het niet.
Het helpt dat we er de tijd voor kunnen nemen. Want we willen allebei het liefst zoveel mogelijk werken met duurzaam bouwmateriaal en dat vraagt veel uitzoektijd. Het was ook vaak strijd: ik wilde alles bewaren omdat je nooit weet wanneer je het weer kunt gebruiken, Hans gooit het liever weg omdat het anders maar in de weg ligt. Ook let hij er meer dan ik op of het wel stevig genoeg is. Daarom is het extra leuk dat we nu eindelijk, na twaalf jaar, een zomervakantie hadden waarbij we héél veel geklust hebben en nauwelijks iets gekocht hebben bij de bouwmarkt. Mijn voorraden 'rommel' kwamen goed van pas.
Wat we deden met de ervaring van elf jaar bouwen, zo klimaatoptimaal als we konden:
- Jaren geleden vonden we al in het bos niet ver bij ons vandaan een openlucht zagerij, die van lokaal hout alle balken en planken zaagt die je maar wil hebben. De eigenaar noemen we Obelix, omdat hij enorm is, lang haar met twee vlechtjes voorin heeft en omdat hij net als Obelix heel leuk en aardig is. Hij zaagde drie jaar geleden al het vloerhout voor het plafond van de salon, dit jaar lukte het eindelijk dat plafond af te maken.
- We sparen al jaren oude ramen en deuren, dit jaar gebruikten we een paar ervan om de twee openingen in de salon dicht te maken. Van oude dakspanten maakte Hans zelf kozijnhout, met hulp van al zijn apparaten. Oude scharnieren erin en het werkt.
- We metselden ook eindelijk de ingang van de salon op. Daar kochten we één zak kalk voor, stenen verzamelen we al jaren op een bergje in de tuin. Geen baksteen, alles wordt in deze streek gebouwd van lokale natuurstenen, oude stenen van het ene huis worden opnieuw gebruikt in het volgende.
- Een vriend en zijn zoon bouwden van restjes acaciahout een prachtig platformpje aan de rivier, de tafelpoot is een dikke dode afgezaagde boomstomp die er al stond.
- We kochten na twaalf jaar licht van olielampjes op tweedehandsmarkten prachtige oude industriele lampen en hingen eindelijkook de twee grote groene lampen op die we elf jaar geleden vonden in de troep die de vorige generaties in ons huis hadden achtergelaten. Daarvoor kochten we wel nieuwe porceleinen fittingen. En ook een hotelschakelaar, met een zendertje, zonder draad dus.
- We repareerden de lemen pizzaoven (leem uit de vloer van onze hooischuur), aten veel pizza en we kwamen erachter dat de glazen ovendeurtjes die we bewaard hadden niet sterk genoeg zijn voor zo'n oven: na twee explosies en een hoop glasscherven hebben we het tijdelijk afgelsoten met een stuk blik, volgend jaar gaan we iets beters maken, van leem en kippengaas. Of misschien vinden we er één van gietijzer.
- We verfden deuren en nieuw plafond met oude resten verf die nog in de kelder stonden, met goed schoongemaakte kwasten, die we na afloop ook weer schoonmaken, één werd te hard werd om nog eens te gebruiken. En we verfden ook eindelijk de naam op de gevel met donkerrode buitenbeits, die ik alweer jaren terug uit een aanbiedingbak had meegenomen.
- Wel gif op het hout, niet op het terras: we laten dat achter met grote zeilen erop om onkruid het licht te ontnemen.
We hadden een geweldige bouwploeg, vele handen maken licht werk. Niemand hoefde te klussen, maar bijna iedereen die langskwam kreeg op een gegeven moment toch de kriebels. Of deed inkopen voor het avondeten, of raapte pruimen van het gras voor in de jam, wat ook super fijn is, want nu hebben we 20 potten pruimenjam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten