donderdag 16 januari 2020

Ding #35 .. het gaat helemaal mis!

Waar zitten ze, die genen? Vlnr mijn overgrootvader, zijn zoon en neefje, mijn overgrootmoeder met andere oudoom op schoot, mijn oma en daarnaast nog wat familie.
Ergens op deze foto zitten de genen die ervoor verantwoordelijk zijn dat mijn honderd dingen project héél slecht lukt. Ik ging blijmoedig de feestdagen in, nam mij voor vanaf 1 januari echt elke dag één ding weg te geven en niet te smokkelen met af en toe vijf tegelijk, zette een dingendoos in de bijkeuken en... daar bleef het bij.

Ik ben echt véél beter in dingen verzamelen dan in dingen wegdoen. Iets gratis regelen kan ik ook prima. Vandaag nog: twee partytenten voor de soeptuin en het kerstbomenbos. Uit het kerstbomenbos haalde ik een kerstbomenmand en zeker vijf grote kerstbomenpotten. Bij de kweker regelde ik dertig gratis en terugplantbare kerstbomen voor het gat wat was ontstaan doordat mensen hun geadopteerde kerstboom toch - stiekem ? - zelf houden. De oude laarzen die ik weg kon doen blijken nog heel best draagbaar. Bij het grof vuil staat een prima metalen emmertje en twee prachtige transparanten golfplaten. Op de markt koop ik - voor de B&B - twee tweedehands dekbedovertrekken. Zelfs de buurman komt binnen met een glas koffie in de hand en laat het glas na afloop van ons overleg staan. Ik red het niet.

Afgelopen maandag was het volgens deskundigen de meest deprimerende dag van het jaar, de dag waarop de meeste mensen hun goede voornemens overboord zetten en weer gaan roken, drinken en gamen alsof ze nooit iets met zichzelf hadden afgesproken. Ik had ook even die neiging, nadat ik wel zondag een hele schaal dadels had achtergelaten, alleen was die schaal al van de huiseigenaar zelf, ik doneerde alleen de dadels.

Ik kijk ze nog eens nieuwsgierig aan, die ouderwetse mensen op dat familieportret, in die ouderwetse kleren. Welke spullen zouden zij uit Indie hebben meegenomen in die grote hutkoffers? Wat staat daar in hun tijdelijke huis, achter die bakstenen muur? Vast niet heel erg veel, en als dat wel zo is, is het nu weg. Dan zijn ze bijna allemaal verdwenen, die spullen, in de loop van de tijd.

In de keukenkast valt mijn oog op zeven blauwe kopjes, van het blauwe keukenservies. Die gebruiken we nooit, want de oortjes laten los. Eigenlijk zijn ze levensgevaarlijk, maar ze staan zo leuk. Weg ermee. En ook die pannen die op inductie niet handig meer zijn, die enkele fietstas die ik nooit gebruik omdat ik dubbele heb gekocht, het nutella baksetje: het huis uit.

Nu nog iemand vinden die er wel blij mee is. Misschien dat ik toch nog 1x smokkel en het hele krat met onnuttige spullen in één keer naar de Lokatie breng. Of laat ik ze morgen meenemen naar de trainingsdag waar ik heen ga. Wie weet vind ik daar mensen. Morgen...

Ineens bedenk ik me dat ik morgen naar de missing link ga tussen de foto en mijzelf: mijn moeder. Die kookt nog op gas en had gezegd dat ze mijn inductieonvriendelijke pannetje graag wilde hebben.
Langzaam de draad oppikken, dat is waarschijnlijk toch het beste.
Aju ding #35, dag pannetje, daar ga je.

1 opmerking:

  1. Hai Nancy, het is zo leuk om jouw verhalen te lezen. En de struckel van het wegdoen en er andere een plezier meedoen. En die foto... zo mooi!

    BeantwoordenVerwijderen