De vrouw met de zeis komt langs

We waren in Frankrijk, op een plek zonder computers, waar wifi schaars is en de ontvangst van het netwerk belabberd. Op het Franse platteland heb ik een heel andere verbinding met spullen. We hebben er een motormaaier, zo'n ding aan een steel met draadjes onderin die door dik gras en kleine takjes snijden of het niets is. Je moet er oorbeschermers bij aan en een gezichtsbeschermer, zo een die je ook wel kent van schermwedstrijden. Ookal hangt het ding aan een tuigje (dat je ook moet hebben en aan moet), het is toch best zwaar. Bovendien is ons Franse gras zó lang en taai, dat je echt gaat zweten van het vele zwaaien met het brullende apparaat. Dan ben je klaar en begint één van de buren met een brullend apparaat te maaien. Waar de motormaaier in Amsterdam normaal en praktisch is, voelt het hier niet fijn. Het mag rustiger.

In de schuur staat ook een oude zeis, die zeis kwam met het huis. Er zit een scheur in het metaal, waar gras in blijft hangen, maar als je hem even slijpt, en de scheur af en toe even 'leegt', is het een fijn en geruisloos alternatief. Het is niet per se makkelijk, dat zeisen, maar ook geen rocket science. Op een gegeven moment ging het vanzelf, ik had de 'swing' te pakken. Waarom zijn we ooit overgestapt op de motormaaier? Voor stevige stengels en hoog gras werkt de zeis perfect.

Halverwege ons verblijf in Frankrijk reisden we naar vrienden die een huis hebben in de Morvan. In hun schuur hangen twee zeisen, nooit gebruikt. Er is een speciale slijpsteen aangeschaft om ze te slijpen, ook nooit gebruikt. Er moet een pad gemaaid naar een open plek in het bos en ik bied aan om dat met de zeis te doen. Mijn verhaal over onze eigen zeis met de scheur heeft meteen tot gevolg dat ik één van de twee zeisen krijg aangeboden. 'Maar als het niet gaat, kom ik wel even met de bosmaaier.' Even later sta ik middenin het bos en zeis mijzelf een weg door manshoge varens, bramen en brandnetels. Geruisloos, makkelijk. Ik begrijp de metafoor van de man met de zeis die hele legers om maait meteen veel beter.

Grijnzend als een tevreden boerenknecht sta ik en half uur later aan het hek. 'Zal ik de bosmaaier even halen?' Ik schud mijn hoofd en zeg: 'Het is gedaan.' Vlaams past hier beter dan Nederlands. De oude boer die hier vroeger woonde had zijn gereedschap gelukkig goed onderhouden en ik schroef de zeis simpel uit elkaar voor het vervoer. Eén steel, één blad, geen gadgets. Qua materiaalgebruik wint de zeis het op alle fronten van de bosmaaier. Alle lessen die ik eerder leerde over omgaan met spullen in één zeis: Lokaal gemaakt, met weinig materialen; kan het zonder motor, doe het dan; is er nog iets ouds dat werkt, repareer het en gebruik het; heb je iets over dat je nooit gebruikt? Geef het weg aan iemand die het wel gebruikt; onderhoud spullen altijd, je weet nooit of er iemand vijftig jaar later nog eens gebruik van wil maken. En tenslotte: durf te vragen: wat daar ongebruikt in de schuur ligt, wil iemand misschien wel kwijt.Of het vragen is aanleiding voor de herwaardering en hergebruik, ook mooi. Sowieso is het een mooi ding, zo'n zeis.

Klimaatgesprekken heeft toevallig ook net een nieuwsbrief gewijd aan het onderwerp 'minder spullen'. Lees hem hier