ding #11 een hele bak met zeep, shampoo en bodylotion

Maandag ga ik op reis en dit neem ik allemaal niet met me mee. Mijn voorraad kleine flesjes met zeep, conditioner, shampoo, bodylotion en zakjes met soortgelijke inhoud laat ik achter op de sluis, voor iemand anders om mee te nemen. Ze staan symbool voor mijn hamsterwoede en daar wil ik vanaf. Ik heb er nog genoeg om meer op reis te nemen, dus loop je toevallig langs vandaag: doe er je voordeel mee!

ding #12 een steen

Ik zou makkelijk elke dag een steen kunnen weggeven. Overal waar ik kom raap ik ze op en overal in huis liggen ze. Toch is juist het weggeven van stenen moeilijk. Morgen ga ik naar Engeland naar een verhalenvertel training bij Shonaleigh Cumbers. Ergens in april maakte ik als opdracht voor deze cursus al deze steen. Een herinneringssteen, waarin het verhaal van Orpheus en Eurydice in één beeld wordt samengevat. Twee handen bereiken elkaar niet, er zit een streep tussen, een magische grens. Links leven, rechts dood.

De opdracht was: leg hem ergens neer waar iemand anders, die het hele verhaal niet kent, hem kan vinden. Tot vandaag lukte dat niet. Maar morgen ga ik, kan ik dan iedereen onder ogen komen en zeggen "Ik kon het niet."? Dus ik speelde vals

Vandaag legde ik deze steen buiten neer, zodat iemand die helemaal niet weet over welk verhaal het gaat hem daar kan vinden. Het was een steen uit mijn voorraad, dus in het kader van de 100 dingen klopt het helemaal. Alleen was het niet de eerste steen, die uit april. Die kleeft nog teveel aan me en ligt ergens in huis op een plankje, te wachten tot ik wel zover ben.

Op mijn bed liggen zes dingen klaar om mee te nemen en weg te geven. Daarover later meer, want waar we heengaan, is geen wifi of bereik. Heerlijk. Spoiler: één van de zes dingen is de vlag van de EU.

ding #7, 8, 9, 10: de puzzel is de deur uit en wat ik verder weg deed.

Voor in de kerstvakantie

Eén week voorbij, we zijn bij nummer zeven en aan tafel zitten dezelfde mensen waarmee ik deze 100 dingen in 100 dagen 'challenge' begon. Op tafel ligt de 1000 stukjes puzzel van Jan van Haasteren die ik aan één van hen ga weggeven, ook al gaat het mij aan het hart. Maar het weggeven van de drie andere puzzels die ik van hem heb gaat mij nog meer aan het hart, dus het wordt deze. Gelukkig zijn er twee mensen die hem graag willen hebben, Jessie (foto) gaat helemaal glimmen bij het idee. Die wordt er ècht dolgelukkig van, dus Jessie: veel plezier ermee. Deze was nog helemaal nieuw, het plastic zit er nog omheen.

Het fijne is, dat het echt leuk is als mensen blij worden van de dingen die de deur uit gaan. Het is waar dat geven gelukkiger maakt dan houden. Zeker als het betekent dat ik ruimte tekort kom op de kastplank en al helemaal als ik vergeten was dat ik het had. Eén week voorbij, nog 93 dingen te gaan. En ze gaan:

#8 is een oude gieter, die al wel een beetje roest, maar oudste dochter geeft nu haar net nieuw gekochte kamerplanten water met een plastic fles. Overigens kreeg ze ook twee lampen, een paar oorbellen, een paar wanten en een paar warme sokken èn een badpak. Jonge mensen hebben veel meer ruimte voor spullen
#9 is een pen. Sorry, ik ben degene die pennen verzamelt, op geheimzinige wijze komen ze in mijn jaszakken terecht of in mijn tas. Dus wie een pen kwijt is: dikke kans dat ik hem heb, ik heb thuis een la vol. Nu hadden we op de boomkwekerij waar ik op donderdagen een pen nodig en zowaar: er zat er weer eens één in mijn jaszak. Alsjeblieft.
#10 was een knalgeel boekje waarvan ik niet eens meer weet hoe ik er aan kom. Ik vond het ook niet echt leuk om te lezen, qua formaat en kleur leek hij me nog wel leuk voor op de wc. Die liet ik achter in de trein, met een aanmoediging voorop de kaft en uitleg op de eerste pagina. Iemand anders heeft er misschien meer mee dan ik. Toen ik opstond kwam iemand het helaas achter me aanbrengen. Wat nooit gebeurt als ik een das of handschoenen laat liggen. Maar ik zei: "Je mag het lezen, het hoort in de trein." Ze keek me verwonderd aan.

Zo, nog negentig.
Wordt het al makkelijker om afscheid te nemen? Ik begin een oog te ontwikkelen voor de vergeten dingen. Het ruimt op, maar als ik eerlijk ben: ik ben ook heel blij met de dingen die ik terug vindt. Ik ben benieuwd hoe dat is als ik de honderd nader.

Er staan voor morgen en overmorgen al dingen klaar, en in de bijkeuken nog wat in de wacht.

ding #6: mijn redding is het boekenkastje bij de Tolhuistuin

Dit is hem niet, maar het was
te nat en donker voor een echte foto

Na zes dagen al de fout in: van het vuilnis nam ik twee stukken transparant golfplaat mee. Oké, niet gekocht, maar was het nodig? Misschien in de toekomst. Erger nog: ik gaf niets weg vandaag. Terwijl er best mensen waren om iets aan te geven. De buurman en buurvrouw, mijn vader kwam langs en ik gaf hem een tasje mee, maar daar zaten zijn eigen spullen in. Er was een man die bij Hans kwam lunchen, we gaven wel snoep en mandarijnen weg aan de deur, omdat het St. Maarten was, maar om dan meteen te zeggen 'Wil je ook een 1000 stukjes puzzel?' Bovendien: als er niemand is, kan ik zelf eropaf. Nee, het zijn gewoon smoesjes. Ik was met andere dingen bezig en het was rotweer, dus ik had geen zin. En - belangrijker - ik wist niet wat. Die puzzel, maar die is echt voor een puzzelfreak (Meld je: Jan van Haasteren, Blokker Hotel)

Gelukkig is er dan nog het boekenkastje dat hier vlakbij staat aan de weg, bij de Tolhuistuin. Ik vind die boekenkastjes een geniale uitvinding, zo kom ik met goed fatsoen van boeken af die ik zelf niet meer ga lezen. Een beetje triest vind ik het ook wel. Na de ontlezing komt de ont-boeking.

Vroeger - je weet wel, toen alles beter was - was een boek waardevol. Tegenwoordig is het waardeloos: je kan toch alles opzoeken op internet? En boeken die daar niet te vinden zijn koop je digitaal en lees je op je e-reader. Maar dat vind ik tekst. Geen boek.

Een boek, dat ruikt naar lijm en drukinkt, je ziet hoe ver je al opschiet. Je bladert terug. Je kunt er een madeliefje of klavertje vier in drogen. Een boek, staat in een boekenkast, of zoals bij ons: in 5 boekenkasten en dan hebben nog steeds plaatsgebrek. Als iets kleefkracht heeft, dan zijn het wel boeken. Ik kan de titel of naam van de auteur vergeten, maar nooit de kleur van de kaft en het formaat. "Zo'n klein langwerpig boekje, met zo'n blauw plaatje voorop: kom, hoe heet het ook alweer?" Best bijzonder als ik een boek toch weg doe. Een kleintje dan. Eentje die ik echt niet ga lezen. En meteen een les: een boekje over omdenken (witte kaft). En om het af te leren: een bonusboekje (blauwe kaft) 'De alfabetweter' met daarin allemaal zelf bedachte woorden die het woordenboek nooit gaan halen. Morgen beloof ik beterschap.

ding #5 1x gebruikt horloge

Hij staat voor de Albert Heijn op het Mosveld, al jaren.  Hij verkoopt de daklozenkrant, terwijl ik dacht dat die niet meer bestond. Hij heeft al twee noodgebouwen van de Albert Heijn overleefd, terwijl je zou denken dat hij elk moment met de Noorderzon kan vertrekken. Hij is misschien dakloos, of junk of allebei en Hans koopt af en toe een broodje of banaan voor hem.

Ik was op zoek naar dingen om de deur uit te doen en stuitte op een nest horloges. Grote, kleinere, horloges met een kapot raampje, een nep-rolex en deze, digitale, van plastic. Dat was de enige die het nog deed. Ooit gekocht voor een appel en een ei, omdat ik een goed en duidelijk horloge nodig had tijdens trainingen Maar té lelijk. Dus ik geloof dat ik hem maar 1x gebruikt heb.

Hij ligt nu al drie dagen met de andere horloges uit het nest op een tafel in de keuken. Mijn zus en de veertienjarige buurjongen wilde ik er niet mee opzadelen. Ik heb de niet meer werkende maar verder nog goede horloges weggebracht naar Watch me, een heerlijk winkeltje dat alle horloges aanneemt om er een nieuwe batterij in te zetten (Nieuwe Nieuwstraat) Maar deze hoefde ik niet af te geven, hij deed het nog. Vandaag geen broodje, geen banaan: "Heb jij iets aan een horloge? Ik heb hem over." Hij heeft heel veel aan een horloge. Dan zie ik dat hij nog op zomertijd staat, waarschijnlijk de zomertijd van vijf jaar geleden. "Je moet hem wel eerst even op wintertijd zetten, het is nu eigenlijk pas acht over vier. " Hij zegt dat dat wel gaat lukken. En dan zegt hij nog een keer hoe handig dat is, dat horloge. Zó handig!

Ik maak een foto van de overhandiging en draai me al om
"Is het al zo laat?"
"Nee, dat is de zomertijd."
"Oh, gelukkig, ik dacht al."
Nou maak ik me sindsdien zorgen dat hij overal een uur te vroeg gaat komen.
Maar misschien is dat helemaal niet eens zo'n ramp
Als hij er maar niet van in de war raakt.
Te laat, het is gebeurd.
Een hele winter te vroeg, en dan in de lente, ineens bij de tijd.

ding #4 stel, je bent een jongen van veertien, en je bent jarig

Daan, heet hij. Hij spaart voor een kano en een spannend bordspel
Dan wil je volgens mij niet een tweedehands boek krijgen van de buurvrouw
En ook niet een duizendstukjes puzzel
En ook niet een mooie goudkleurige schaal, ook niet als hij super groot is.
Wil je dan een stapel placemats? Ik denk het niet
Een kaartspel wil je misschien nog wel, maar niet voor je verjaardag
Een dameszonnebril uit de jaren tachtig? Lijkt me niks
Een oude hoed?
Een zijden bloem?

Volgens mij wil je als je veertien wordt het liefste veertien euro
Maar oké, als de buurvrouw dan zo nodig van haar spullen af moet wil je het des-noods wel ingepakt in een gigantische grote vlag 'Welkom in Amsterdam Noord'
Of je doet tenminste alsof je dat best tof vindt
Want sommige jongens van veertien zijn behoorlijk aardig voor hun leeftijd.

ding # 3 je bent m'n zusje jaja

Je bent m'n zusje als je precies dezelfde aluminium rotibakplaat hebt gekocht op precies dezelfde markt in Suriname en ook ongeveer even lang geleden, meer dan twintig jaar. Als je die plaat net zolang bewaard hebt als ik en hij staat na die ruim twintig jaar zó voor het grijpen naast je voordeur.
Je bent m'n zusje als je begrijpt dat je hem toch echt moet aannemen in het kader van mijn grote weggeefproject en je vindt er ook vast wel een doel voor, want je bent m'n zusje.

Je bent gelukkig ook reuze blij met het veel te dikke Engelse boek dat ik uit het ruilkastje in Tanzania had meegenomen over de oertijd, en met de lege eierdoos, wat eigenlijk een grapje was.
Je bent m'n zusje, want we hebben ook dezelfde moeder en die is óók al een hele tijd haar huis aan het uitmesten, omdat ze dezelfde bewaarziekte heeft als wij (oh nee, wíj zijn natuurlijk erfelijk belast door haar). Daardoor stromen onze huizen voller en voller.

Opruimgoeroe Marie Kondo zou vragen 'Does it spark joy?' In dat geval mag je het namelijk van haar houden. Kijk eens naar die foto: does is spark joy, of niet?

ding #2 honingpotjes, die vast niemand wil hebben

Waarom heeft een mens drie honingpotjes? De ene kreeg ik van een vriendin, degelijk, duits, de ander had mijn moeder over en de derde? Geen idee, maar die heeft een heel geinig deksel met in het midden een gaatje waar denk ik een smal benen lepeltje in heeft gepast.

Alleen zet ik zelf altijd heel onromantisch de pot met honing uit de winkel op tafel, die schenk ik echt niet eerst over. Dus weg ermee? Wie dan? Mijn moeder en die vriendin en die derde persoon dachten mij er een plezier mee te doen, dus ik nam ze aan. Maar inmiddels staan ze alweer jaren te verstoffen.

Ik begin nog even makkelijk, dat kan hier op de sluis: wat je wil wegdoen of weggeven, zet je bij het vat met strooizout naast de container. Zo kwamen we in het verleden al met goed fatsoen van een gasfornuis af, van een babystoel, van een veel te grote kamerplant en twee stoeltjes waar de buren nog steeds op in de tuin zitten. Op de leuning staat nog altijd in mijn handschrift 'neem mee'
Vandaag dus van drie snoezige honingpotjes.

Jammer, ik heb niet gezien wie ze meenam. Wat zouden ze ermee gaan doen? Honing erin of toch een geknapt blauw ballonnetje, zoals Pooh en Knorretje aan Iejor cadeau gaven?

Het maakt niet uit, ik heb ze niemand opgedrongen, dus wie ze nu heeft is er vast blij mee. Ik ga gauw op zoek naar mijn ding voor morgen, als ik bij mijn zus ga eten. Dan zeg ik: "Kijk! Ik dacht: echt iets voor jou."

ding #1: heb je nog een snoertje?

Gisteravond kon ik meteen beginnen. We hadden bijeenkomst van klimaatgesprekken, waar we 'een' challenge zouden gaan delen op het gebied van spullen. Ik dus deze: in 100 dagen 100 dingen weggeven. Wow! wat een kleefkracht hebben mijn spullen aan mij. Ik liep vooraf door het huis maar van alles dacht ik: dat is te handig, te dierbaar, te uniek of anders wel te oud en lelijk.

Toen vertelde één van de deelnemers dat ze de komende tij alleen maar tweedehands of gekregen spullen wil aanshaffen en meteen een flinke uitdaging had: haar oplaadsnoer was ze kwijt. Zie daar maar eens aan te komen via Marktplaats. Iemand anders suggereerde het gewoon eens aan vrienden te vragen, "Iedereen heeft er wel drie in een la liggen."

Die iedereen, dat ben ik. In de categorie 'handig'. Eentje was extreem handig en fijn, dik snoer, stekker met USB ingang. Perfect. Maar natuurlijk nog handiger als hij gebruikt wordt. Dus nu zijn twee mensen blij: ik en zij.

Alhoewel ik deep down ook spijt voel, m'n mooie snoertje.
Kleef, kleef, kleef.
Ja, dit is spot on. Hier heb ik iets te leren

100 dagen challenge - ik ga het doen

Het is een veeg teken dat deze blog zolang stil heeft gelegen. Zijn de spullen mij de baas geworden? Of is mijn huis inmiddels totaal leeg en zen? Geen van beide, ik had 'gewoon' geen tijd en ook te weinig zin. Ik heb wèl mijn kelderkast een soort van opgeruimd, hier en daar nagedacht over de spullen die ik heb, koop of wegdoe, maar ik vond het maar beperkt interessant.
Terwijl mijn andere ik het héél graag interessant wil vinden, want het doet er enorm veel toe. Voor de wereld, voor een opgeruimd gevoel, voor hoe ik wil leven.

Dus was ik erg blij dat mijn partner klimaatcoach Marieke voorstelde om een challenge in de groep te gooien. Vanavond is het zover: iedereen gaat verzinnen of inbrengen wat hij de komende tijd gaat doen of laten wat ècht uitdagend is. Zijzelf koopt al een jaar geen kleren meer. Iemand anders - die zwanger is - overweegt om minimaal 80% van de babyspullen tweedehands te kopen in een straal van 25 km om haar huis. Dus wat zal ik nou eens doen?

Toen kwam er zo'n Eureka: mijn blog! Ik ga...
Honderd dagen honderd dingen de deur uit doen en in die tijd niets kopen, en omdat het cadeautjestijd is, geef ik ze weg
-  ik doe elke dag één ding de deur uit, maar geef dat aan iemand, niets mag de vuilnisbak in
- ik maak wel een lijstje van wat ik zou wíllen kopen, na 100 dagen kies ik één ding uit wat ik ook daadwerkelijk koop.
-  ik mag niet Hans vragen alsnog te kopen wat ik wil hebben en ook niet zijn spullen de deur uit doen. Dat zou valsspelen zijn

Dus, allerbeste lezer van deze blog: je mag de komende 100 dagen 100 foto's of korte stukjes verwachten.
En misschien kom ik je live tegen, zoek dan een leuk cadeautje van de dag uit.
Vanavond begin ik.

Ja, nou heb ik ineens toch weer zin!